Deixo por aquí neste caixón de sastre (desastroso) un relato que escribín fai anos, un de tantos e tantos que teño pola miña casa adiante. A ver que vos parece! Saúdiño. NQ

Os berros resoaron na escuridade. Agudos. Reflexaban o peor dos sufrimentos… e logo, de súpeto, o silencio. Na casa do lado, Pepiño Tameirón e Lola Taracido espertaron sobresaltados e acenderon a luz. –Ai dios mío Pepé que están a matar a alghen!

Pepiño Tameirón baixou as escaleiras coma un obús e saíu da casa, non sen antes coller a escopeta que tiña no armario de detrás da porta. Viu unha sombra escapulirse polos arbustos da dereita do seu cortello, cara o camiño da Parda. Gritou coma un poseso e correu cara o camiño, aínda puido ver a sombra escorregadiza fuxir durante un anaco, e vive deus que correu coma se lle fose a vida pero o bandullo que asexaba entre os calzóns e a camiseta interior facía honra á lei de Newton e deseguido comezou a abafar. Parou, no medio do camiño e agachouse para recuperar os folgos, suaba coma un porquiño. Foi entón cando escoitou o grito de Lola.

Chegou ao cortello e cando viu o panorama correu onda a súa muller. Un veciño, concretamente Paquiño o da Pura, suxeitáballe a cachola a Lola Taracido tirada no chan e chorando desconsolada mentres Aurorita “la divina” abanicáballe coa man con cara de circunstancia. Pepiño Tameirón, coma se dun heroe se tratase, tirouse no chan de xeito dramático e colleu a facian da muller entre as súas mans. –Ai Lola, Loliña, miña ruliña, que che pasa miña vida, que che fixeron.- A cara dela non mudou nin ápice, pero a súa man dereita  sinalou ao fondo do cortello. Alí xacía, entre un gran charco de sangue o vello e tan querido Roxo, cos olliños  aínda abertos pero xa sen vida. Pepiño Tameirón quedou petrificado.

Chegaron máis veciños, entre eles Xosé Varapau, garda civil retirado pero aínda respectado que de seguido tomou o mando, sen dúbida aquela situación requiría dun profesional coma el.

– Agora mesmo o cortello é o escenario dun crime, e polo tanto prego da súa colaboración, saían todos inmediatamente.- Quedou Xosé Varapau alí só, e achegándose ó corpo do delito tirou de móbil e chamou a Toñico Lasparras, man dereita durante os seus anos na garda civil, tamén xubilado.  –Toñico, tira para a casa do Tameirón que houbo un asasinato; necesítote comigo, coma nos vellos tempos. Agardo na porta.

Fóra do cortello á intemperie da noite aínda estaban Pepiño Tameirón e Lola Taracido rodeados dos seus veciños Paquiño o da Pura, Aurorita “la divina” e o seu home Chisco Bendoiro que rematara de chegar e parecía nervioso e distraído, seica aínda non comprendía a situación.

Chegou entón Toñico Lasparras e xunto con Xosé Varapau e Pepiño Tameirón entraron no cortello a estudia-lo caso. Toñico Lasparras  foi o primeiro que inspeccionou o corpo, non había arma do crime pero a ferida mortal parecía feita cun arma branca, dixo as súas suposicións en voz alta e rapidamente, seguindo coa costume, Xosé Varapau asentiu facendo propias as conclusións do axudante:

-A ferida na cachola é profunda, é foi sen dúbida a causa principal da morte. Aínda que non é seguro, case xuraría sen ter que recorrer a unha autopsia, que foi provocada efectivamente coma di Toñico por un arma branca, xusto volo ía dicir.

A investigación continuou o seu curso e os tres homes coma tres sabuxos, analizaban o cortello en busca de probas. Por un lado Xosé Varapau rascaba a cachola mentres camiñaba ás voltas, pensativo co pixama de osiños case oculto polo seu albornoz de felpa, co que ía facendo debuxos no chan ao arrastraren o cinto tinguido en sangue. Pepiño Tameirón aínda en camiseta interior e calzóns, non lle sacaba o ollo de encima ao corpo do pobre Roxo, o que tiña sido o seu compañeiro de batalla, verdadeira familia. Xuntos formaban unha imaxe canto menos pintoresca. E mentres tanto Toñico Lasparras (o único vestido coma deus manda) agachado no chan facía fotografías co seu móbil.

– Semella que alguén pasou a noite entre estas pallas… e miren, temos aquí mesmo unha pegada que nos poderá axudar a determinar ao agresor!! -gritou Toñico Lasparras. Pepiño Tameirón impresionado achegouse a esquina do cortello onde gardaban a palloza e viu o que parecía ser o leito dalgún pobre home, que de seguro foi descuberto polo seu benquerido Roxo. Xosé Varapau asentiu amolado polo achado do colega.

Saíron do cortello cara a casa, Tameirón visiblemente afectado. Na cociña estaban todos os veciños e mais Lola, aínda angustiada. –Ai ai ai meu Pepe, se aínda onte paseabamos os tres xuntos polo camiño da Parda, ai ai ai meu Pepe, non somos naide!!- Aurorita “la divina”, que tomara o mando do cotarro facía té para todos mentres bailaba presumida dun lado ao outro facéndose a ocupada.

Os tres homes entraron na cociña – Ai mi Pepe, como estás mi querido! – Aurorita pavonouse diante de Tameirón coma quen socorre a un cachorriño da choiva, mentres o seu pequeno e esquelético home, Chisco Bendoiro mirábaa calado e con cara de susto. Tameirón apartouna con descaro e sentouse ó lado de Lola que sostiña entre as mans, melancólica,  unha foto dos tres xuntos: ela mesma e o seu home rodeando cos brazos ao defunto.

-É o noso deber proceder entón o interrogatorio das testemuñas tanto presenciais coma non, pois os ruídos escoitados tamén poden ser unha pista que axude a resolve-lo caso que pola presente nos acolle nesta escura noite.- dixo Xosé Varapau con aires de intelixencia e co seu afán de protagonismo retomando o control da situación… CONTINUARÁ